Nyi Icih keur moé-moékeun seuseuhan. Jang Kéméd rék indit ngabéca Jang Kéméd : “Icih, aing rék ngabéca. Bisi aya nu nanyakeun, béjakeun keur dines. Kadé ati-ati di imah ....!” Nyi Icih : “Heueuh jung .... Kadé balikna tong beurang teuing. Aing butuh duit!” Jang Kéméd : “Heueuh. Geus meunang duit mah aing gé balik. Kumaha milik wé.” Nyi Icih : “Lain kumaha milik ... kumaha milik! Ulah jiga kamari, balik teu mawa duit sapérak-pérak acan. Lieur aing mah ....! Jang Kéméd : “Heueuh da kamari mah muatanana gé euweuh! Ti isuk jedur aing nungguan muatan, euweuh saurang-urang acan. Aya éta gé saurang, teu ditarik ku aing mah. Jelema teu gableg pikiran. Teu kira-kira tuda, ngan ukur rék méré 20 rébu!” Nyi Icih : “Euleuh-euleuh 20 rébu teu ditarik? Na sia téh olo-olo teuing! Jang Kéméd : “Lain olo-olo! Da jauh deuleu ... ka Surabaya! Bisa waé ku aing ditarik, ngan balik ngabéca—bisa-bisa suku aing tinggal sajeungkal ....!” Nyi Icih : “Dasar jelema weureu sia mah. Diajak nyarita sabener-bener—kalah ngacapruk ka mana waé. Ieuh, lain heureuy Kéméd ... aing mah nyaan butuh duit!” Jang Kéméd : “Beu ... teu kaharti aing mah. Ti mimiti ku aing dikawin, nepi ka ayeuna, anger wé sia mah butuh ku duit. Dasar teu insap-insap!” Nyi Icih : “Aéh-aéh éta si jurig! Ieuh Kéméd! Aing mah ménta duit téh keur mayar hutang. Da sia mah teu nyaho, nu nagih hutang mani rabul. Éra deuleu!” Jang Kéméd : “Ah, naha maké éra. Alus deuleu jelema loba hutang mah, cirina loba nu mercaya!” Nyi Icih : “ Nyao ah! Dasar sia mah jelema teu boga kaéra. Kandel kulit beungeut! Jang Kéméd : “Alus gé kandel kulit beungeut. Tibatan kulit beungeut ipis ... disibeungeutan dua kali gé béak beungeut aing, tinggal rorongkong ....! Nyi Icih : “Emhh, tobat aing mah ....! Jang Kéméd : “Aing nu tobat mah. Kakara gé rék indit nambangan, geus riweuh ku urusan nu nagih hutang ....” Nyi Icih : “Ari embung ditagih mah—naha atuh sia sok unjak-anjuk?” Jang Kéméd : “Da aing mah nganjuk sotéh bakat ku butuh deuleu, lain hayang ditagih. Kabina-bina teuing jelema téh. Jaba nganjukeun jaba nagih. Teu gableg kaéra ....” Nyi Icih : “Aéh-aéh ... sia téh lieur, Kéméd?” Jang Kéméd : “Atuda enya, asa kabina-bina teuing aing mah. Unggal rék indit ngabéca, kudu wé ribut heula soal hutang. Jadi lieur aing mah. Saha waé nu nagih hutang téh Icih?” Nyi Icih : “Loba! Si Ocim, Kang Rustam, Aki Oji, Ceu Kénoh. Malah Aki Oji mah ngabring jeung anak-incuna nagihna téh ... da ku sia dianjukan kabéh!” Jang Kéméd : “Emh! Geus kieu wéh icih: sakur nu nagih datangan ku sia. Béjaan kabéh ... isuk pabeubeurang ... didagoan ku aing di dieu!” Nyi Icih : “Tah kitu atuh. Éta ngarana lalaki tanggung jawab. Jadi, isukan rék dibayar kabéh, nyah?” Jang Kéméd : “Lain! Aing rék ngamuk! Saksian ku sia, aing rék berjuang dirempug nu nagih. Tempo ké hasilna: naha aing nu gugur atawa nu nagih nu ngagolér.” Nyi Icih : “aéh-aéh kalah ngacapruk! Cik atuh da sia téh lalaki, Kéméd. Mikir atuh ... usaha!” Jang Kéméd : “Heueuh ieu gé kapan aing rék usaha. Rék ngabéca! Ngan ku sia diajak paséa.” Nyi Icih : “Maksud aing mah néangan usaha séjén. Ulah ngandelkeun tina ngabéca wungkul. Kana naon wé. Kawas batur mélaan anak-pamajikan téh—nepi ka tohtohan banting tulang!” Jang Kéméd : “Oh ... jadi aing téh kudu banting tulang? Heug! Kumpulkeun ku sia tulang-tulang sing loba. Ku aing rék diabanting-banting. Saksian ku sia, ngarah kadeuleu enya-enya yén aing banting tulang!” Nyi Icih : “Gandéng jurig ...! Ari sia rék iraha balégna jadi jelema téh?” Jang Kéméd : “Atuda lieur aing mah!” Nyi Icih : “aing nu lieur mah. Bigung kumaha mayaran hutang!” Jang Kéméd : “Lah, naha maké bingung-bingung teuing. Soal mayar hutang mah teu kudu jadi pikiran. Tuh Si Omod, tatangga urang. Kamari manéhna kakara ngajual motor, payu opat juta satengah.” Nyi Icih : “Terus kumaha?” Jang Kéméd : “Na, maké kumaha? Antep wé, motor ... motor manéhna. Dijual ku manéhna. Rék naon urang kudu pipilueun? Éra deuleu ... sing mikir atuh ....!” Nyi Icih : “Emhh ... tobat Gusti ... batur gé seueur nu gaduh salaki ka tukang béca, tapi da teu aya nu wureu siga salaki abdi. Mugi-mugi abdi dipasihan kakiatan!” Jang Kéméd : “Geus Icih ... aing rék nambangan!” Nyi Icih : “Jung waé sia ah!” Jang Kéméd ngaléos, Nyi Icih ngaheruk ngomong sorangan Nyi Icih : “Emh ... kieu rasana ari jadi jelema leutik. Diudag-udag kasusah. Cik atuh parapamingpin sing enyaan mélaan rakyat leutik téh. Ulah paribasana wé mélaan rakyat leutik, ari nu sarenang nu di luhur wungkul ....” Jang Kéméd asup deui Jang Kéméd : “Icih! Enyaan ieu mah dodoja téh, lamun kurang-kurangna kuat

Nyi Icih untuk hari yang tenang. Jang Kéméd menjadi gila Jang Kéméd: “Saya ingin membaca. Jika ada yang bertanya, beri tahu tempat makan. Yang penting hati-hati di rumah…!” Nyi Icih : “Tidak jung.... Yang penting pulang siang juga. Saya perlu uang! " Jang Kemed: “Tidak. Sudah mendapat uang saya, saya akan pergi. Apa milikku?” Nyi Icih : “Bagaimana lagi milikku…bagaimana milikku! Jangan seperti kemarin, pergi belum bawa uang. Lieur aing mah....! Jang Kéméd: “Tidak, mulai kemarin, saya tidak akan mengenakan biaya lagi! Dari pagi jedur aing nunggu charge, belum ada. Akan ada satu, tidak ditarik oleh aing saya. Orang tidak gableg pikiran. Nggak mau nunggu, cuma mau kasih 20 ribu!” Nyi Icih: “Yang 20 ribu tikus itu tidak ditarik? Dan tidak ada yang terlalu buruk! Jang Kéméd: “Orang lain! Jauh... ke Surabaya! Mungkin saya akan ditarik, kembali dan tertawa — mungkin kaki saya akan tetap sejauh itu ....! ” Nyi Icih: “Pada dasarnya orang tidak berguna. Bicaralah untuk mengatakan yang sebenarnya — kehilangan kesabaran Anda di mana saja.Ini bukan Kéméd... Aku sangat butuh uangnya!” Jang Kéméd: “Beu ... saya tidak mengerti. Dari awal menikah, sampai sekarang, kemarahan tidak ada yang saya butuhkan dengan uang. Pada dasarnya tidak insap-insap!” Nyi Icih: “Wah, itu juri! Ini Kemed! Ayah saya meminta uang untuk membayar hutang. Tentu saya tidak tahu, bahwa utang utang rabul. Sudah waktunya lagi!” Jang Kéméd: “Ah, kenapa harus malu. Baik pada mereka yang berutang banyak kepada saya, karakter banyak orang yang percaya! ” Nyi Icih : “Nyao ah! Pada dasarnya tidak ada orang yang harus terpengaruh. Kulit wajah tebal! Jang Kéméd: “Memiliki kulit tebal itu bagus. Daripada kulit muka tipis... di muka dua kali kamu akan kehabisan es muka, tinggal kerangka....! Nyi Icih : “Emhh, maafkan aku….! Jang Kéméd: “Saya bertobat. Baru mau menambang, sudah sibuk dengan urusan menagih hutang.... ” Nyi Icih: “Ari embung ditagih ke saya — kenapa saya selalu kesal?” Jang Kéméd: “Da aing mah nganjuk sotéh bakat ku butuh deuleu, lain hayang ditagih. Kabin terlalu ramai. Jaba merekomendasikan pengisian jaba.Saya tidak terpengaruh .... ” Nyi Icih : “Wow… kamu bingung, Kéméd?” Jang Kéméd: “Tidak, ya, saya merasa kabinnya terlalu banyak. Setiap kali ingin gila, Anda harus khawatir dengan utang terlebih dahulu. Jadi bingung aing saya. Siapa yang menagih hutang adalah Icih?” Nyi Icih : “Banyak! Si Ocim, Kang Rustam, Aki Oji, Ceu Kenoh. Bahkan Aki Oji saya dan cucu-cucunya ... da dengan mendapatkan direkomendasikan semua! ” Jang Keméd: “Emh! Inilah yang kami ketahui: apa pun yang Anda tetapkan tidak menghasilkan apa-apa. Perhatikan semuanya ... besok pagi ... tunggu aku di sini! ” Nyi Icih: “Jadi saya mau. Mereka menyebut pria yang bertanggung jawab. Jadi, besok kamu mau bayar semuanya, kan?” Jang Kéméd: “Satu lagi! Saya ingin mengamuk! Saksi dengan apa-apa, saya ingin melawan klaim. Lihatlah hasilnya: apakah itu musim gugur atau musim gugur. ” Nyi Icih : “Wah, kacau sekali! I da sia adalah seorang pria, Kéméd. Saya pikir ... bisnis! ” Jang Kéméd: “Sepertinya saya tidak akan pernah ingin mencoba. Anda ingin membaca!Hanya dengan berbicara dengan pelanggan.” Nyi Icih: “Maksud saya, saya sedang mencari bisnis lain. Jangan hanya mengandalkan alasan. Kana naon weh. Seperti seseorang yang menganiaya seorang anak-istri — sampai-sampai menebas! ” Jang Kéméd: “Oh ... jadi saya harus mematahkan tulang saya? Heug! Kumpulkan dengan mendapatkan banyak tulang. Dengan aing Anda ingin dibanting. Tidak bersaksi apa-apa, jadi saya khawatir ya-ya saya mematahkan tulang! ” Nyi Icih : “Pasangan juri...! Kapan Anda ingin tumbuh menjadi seseorang? ” Jang Kéméd: "Saya tidak bingung!" Nyi Icih : “Saya bingung. Bingung cara bayar utangnya!” Jang Kéméd: “Yah, mengapa menggunakan terlalu banyak kebingungan. Pertanyaan tentang membayar hutang saya seharusnya tidak ada dalam pikiran saya. Itu Si Omod, tetangga kita. Kemarin dia baru saja menjual sepeda motor, terjual empat setengah juta. ” Nyi Icih : “Lalu bagaimana?” Jang Kéméd: “Dan, bagaimana cara menggunakannya? Biarkan dia, sepeda motor ... sepeda motornya. Dijual oleh dia. Anda ingin kami terlibat dalam hal apa? Malu pada Anda ... siapa yang mengira saya ...! ” Nyi Icih : “Emhh… tobat ya Allah…Banyak orang lain akan memiliki suami di masa lalu, tetapi tidak ada yang seperti suami saya. Semoga saya diberi kekuatan! ” Jang Kéméd: "Sudah berakhir... Saya ingin menggali!" Nyi Icih : “Jung tidak berguna ah!” Agar Kéméd menghela nafas, Nyi Icih menggerutu untuk berkata pada dirinya sendiri Nyi Icih : “Emh… rasanya jadi orang kecil. Dikejar kesulitan. Bu Saya pikir para pemimpin yang menganiaya orang-orang kecil. Jangan bilang kita menganiaya orang kecil, tetap di atas saja.... ” Jang Kéméd kembali Jang Keméd: “Icih! Ya ini bukan dodoja, jika setidaknya kuat